Zwemmen
In het revalidatiecentrum heb ik de activiteit zwemmen opnieuw leren kennen. Nu moet je weten dat ik zwemmen haat. Vanwege het altijd koude water. Sinds de kinderen groot genoeg zijn zelfstandig het zwembad te bezoeken ben ik er niet meer geweest. Maar in het revalidatiecentrum was het water warm; subtropisch warm. Bovendien bleek het goed te zijn voor mijn nek- en schouderspieren. Dat is sinds mijn SAB een zwakke plek geworden. Ik zwom er met allerlei zwemattributen om mijn nek zo min mogelijk te belasten.
Ondanks het feit dat er in mijn woonplaats geen therapeutisch badwater is, heb ik me sinds twee weken in het diepe gegooid. Met snorkelmasker, zwemkussen en duikbril. Wat voelde ik me ongemakkelijk tussen al die baantrekkende atleten. Gelukkig trof ik een vriendelijke badjuf. Ik vroeg haar of er ook dagen waren met uren zonder achtergrondmuziek. Al die extra prikkels kosten energie en dan stond ik nog op het droge. Serieus, al tijdens het omkleden in het badhokje schalde de muziek in mijn oren.
‘Ik kan de muziek wel even zachter zetten,’ zei ze vriendelijk.
Dat scheelde al.
‘Ik ben hier voor de eerste keer, dus hoe werkt het? Kan ik van elke baan gebruik maken of zit er een bepaald systeem in?’
‘De achterste baan is voor de snelle zwemmer. De voorste hier is voor de zwemmers die het op hun gemak willen doen en de middelste baan is… er tussenin.’
‘Dan neem ik de voorste baan.’
Ik leg al mijn attributen langs de kant en daal het trapje af. Brrr… koud, maar omdat ik me enigszins opgelaten voel in de baan met voornamelijk grijze haren krijg ik het toch snel warm. Ik zwem mijn baantjes, wissel af met de hulpmiddelen, bots bij de rugslag tegen een andere zwemmer, maar verder geniet ik op en top. Weer een mijlpaal bereikt. Bij het omkleden valt me weer de muziek op. Het lijkt nu harder te staan of komt het omdat ik moe ben? Dan maar zo vlug mogelijk omkleden. Haren kammen doe ik buiten wel. En die make up? Dat laat ik achterwege. Zolang ik nog in de voorste baan zwem, hoef ik op niemand indruk te maken.
