In voor- en tegenspoed

Vanwege een heftige migraine-aanval gisteravond besluit ik het eens helemaal anders te gaan doen vandaag. Rust, rust en rust. Ik blijf zo veel mogelijk op mijn slaapkamer en probeer ver weg te blijven van mijn telefoon. Mijn telefoon en mijn hersenen gaan niet goed samen. 

Dit kan ik. Met een kop thee staar ik uit het raam. Vanuit hier heb ik een prachtig overzicht over de straat met aan het einde een Maria-kapel. Dit was mijn uitzicht wekenlang na ontslag uit het ziekenhuis. Nu zijn de bomen versierd met lichtgroene lenteblaadjes. Oh, mijn AH app bijwerken voor volgende week. Zo efficiënt mogelijk klik ik de producten aan en plaats de bonusaanbiedingen in mijn winkelwagentje. Gauw leg ik mijn telefoon weer weg. Was het vijf minuten? Zou dat erg zijn?  

Na twee uur uit het raam staren voel ik me een stuk beter, maar mag echt mijn bed niet uit. Wat kostte ook alweer de minste punten? TV-kijken is 1, lezen 2, met het gezin samen zijn 3. Ik kies voor de optie met 1 punt. Ik app mijn man dat we de film van van de week af kunnen kijken. Oh wat lief, appjes van vriendinnen en collega’s die op afstand voelen dat ik ze nodig heb. Snel beantwoord ik hen dat ik denk dat ik gisteren mijn diepste dal bereikt heb en dat het vanaf nu echt beter zal gaan. In mijn antwoord zit zowel vrees als hoop. Erger dan de afgelopen dagen zal het toch niet worden? Ik bedoel hoeveel kun je huilen in een week? Shit, weer een kwartier op die telefoon. Ik gooi mijn telefoon buiten handbereik. Afblijven jij. Het zou een telefoonloze dag zijn! 

Vroeger mocht ik nooit overdag tv-kijken van mijn moeder en ergens zit die regel nog diepgeworteld in mijn systeem. Toch voelt het heerlijk ontspannen om samen in bed de film te kijken. Als ik na de film een uur geslapen heb, voel ik me stukken beter. De tactiek van rust, rust en rust lijkt te werken.  

‘Probeer niet alle energie meteen uit te geven.’ 

‘Maar wat moet ik dan? Als ik niet mag lezen, schrijven, muziek luisteren of überhaupt actief bezig zijn? Naar boomtoppen staren?’ 

‘Ja, dat. En genieten dat het goed gaat.’  

Opnieuw staar ik uit het raam en inderdaad. Het lukt. Dat genieten. Tien hele minuten. Als ik nu eens het boek ‘Hersenschorsing’ van Margôt Ros voor de tweede keer lees? Vast minder belastend voor mijn hersenen als ik het hele verhaal al ken. Ik blader door het boek en zie achterin een interessante website. Als ik nu eens heel even….. Ik strompel mijn bed uit en pak weer mijn telefoon. De site hersenletsel-uitleg.nl heb ik snel gevonden. Ik scroll wat door de pagina’s en kom dan uit bij informatie voor gezinsleden. Als ik het indrukwekkende verhaal heb gelezen van een partner, bekruipt mij een soort angst. Veel partners van hersenletselpatiënten hebben het zwaar. Sommigen trekken het niet en besluiten te scheiden. Iets wat de buitenwereld vaak niet begrijpt. Hun partner vraagt teveel zorg, er is gedragsverandering opgetreden, of de ‘gezonde’ partner kan niet omgaan met de zeer beperkte energie van hun partner. Ben ik veranderd? Trekt mijn partner het nog wel? Als hij bovenkomt, vraag ik of hij even bij me komt zitten. 

‘Vind je mij nog de moeite waard om bij me te blijven?’ 

Hij knielt voor mijn bed op de grond en kust mijn hand. 

‘Natuurlijk schatje. In voor- en tegenspoed.’