Vakantie

De zomervakantie is voorbij waar we als gezin zo lang naar uitgekeken hadden. Het zou een veertiendaagse reis worden door Noord-Spanje. Zorgvuldig hadden we verschillende locaties uitgekozen, zodat ik altijd dicht bij een bed had om te rusten. Waaronder een appartement waar we vaak geweest waren toen de kinderen nog klein waren. Een kleinschalig appartement met zwembad op loopafstand van zee. We wisten het zeker als we dat ene appartement hadden, ver genoeg van de weg, dat het een perfect verblijf zou zijn voor de eerste week.

Eenmaal aangekomen bleken de verkeersgeluiden zo hard binnen te komen dat ik totaal overprikkeld was. En het lawaai drong ook ’s nachts de slaapkamer binnen. Binnen no time kochten we een ventilator, zodat dit de geluiden van buitenaf kon overstemmen. Het frisse windje was een welkome aanvulling op de zinderende hitte.  

Het was voor het hele gezin echt even wennen dat ik ’s avonds niet mee naar het terras ging en ook hier in Spanje me aan mijn rusttijden moest houden. Deze nieuwe levensstijl had ik al geaccepteerd, maar mijn gezin nog niet. Daardoor was het toch confronterend voor ons allemaal. Door naar de volgende locatie. Hier bleken heel veel familieleden en vrienden te zitten die we natuurlijk ook wel even wilden zien. Echt heel leuk, maar ik was doodop. De laatste dagen verbleven we in Barcelona in een prachtig hotel. Mijn man bleek Corona te hebben en ging in quarantaine op de hotelkamer. Dan maar alleen met de kinderen door Barcelona. Het openbaar vervoer vond ik te prikkelrijk en voor wandelen was het te heet, dus werd het een taxi. Alsof ik vloeiend Spaans sprak zoefden we door heel Barcelona en weer terug om vervolgens mijn man uit de hotelkamer te jagen voor zijn dagelijkse wandeling. Ik had immers een rustplek nodig… sorry schat… Zat ie dan met koorts in een Spaans parkje.  

Ondertussen nam de stress toe, want hoe zou nu de terugvlucht verlopen? En wat als ik ook Corona zou krijgen? Gelukkig hadden de kinderen net voor de vakantie een booster gehad of Corona, dus voor hen hoefden we niet voor te vrezen.. Op de heenweg was alles top geregeld, omdat ik een sunflowerkeycord had aangevraagd. Ik voelde me met dit koordje, koptelefoon en zonnebril op enigszins een debiel, maar het was zo helpend dat ik overal voorrang kreeg op de extreem lange rijen op Schiphol. ‘Toch handig zo’n hersenletsel’, grapten mijn kinderen. Gelukkig was Corona mild en na twee dagen ging het alweer beter met de patiënt. Zo konden we op het einde van de week toch weer terug naar huis. 

We hebben geconcludeerd dat we nog maar vaak moeten oefenen met op vakantie gaan…