Snoepzak

‘Kijk je naar het kleine zakje snoep of de grote?’ vraagt de psycholoog bij het revalidatiecentrum wanneer ik haar vertel over het feit dat ik me een ondankbaar kind voel. Ondankbaar voor die ieniemienie stapjes die ik zet in mijn herstelproces. Ja, het is geen stilstand of achteruitgang, maar ik wil sneller. Ik wil meer.

 

‘Naar die kleine snoepzak. Zo van: ‘Ik heb maar een heel klein zakje snoep.’ 

‘Is dat zo?’ en dan blijft ze heel lang stil. 

‘Nee, je hebt gelijk. Ik kijk naar die grote zak. Naar wat ik allemaal niet heb. Of nog niet kan.’ 

‘Je moet proberen de snoepjes in het kleine zakje feller te laten kleuren. Geef het meer aandacht. Dan wordt dat zakje vanzelf groter.’ 

Thuis besluit ik alles op te schrijven wat sinds 6 weken al beter gaat. Van ’s avonds een cappuccino maken voor Edwin tot dat het niet heel erg is dat ik soms wat korter rust en daar dan niet boos op mezelf over ben. Het wordt een flinke lijst. Ik zet wel stappen. En een heleboel kleine stapjes zijn samen ook een grote stap. Ik voel trots. Ik kom er wel!