Puppycursus

Deze week ben ik gestart met werken. Nou ja werken? Het is meer aanwezig zijn op de werkplek dan inhoudelijk werk, maar het is een stap. En bij het begrip werken denk ik gelijk dat ik beter ben en de hele wereld aankan, dus die puppytraining deel 2 waar we eerder niet aan toe gekomen waren, kan er ook best bij. 

Ik ben nog geen vijf minuten bij de les aanwezig en ik heb al zo mijn twijfels of dit een goed idee was. Ook al bestaat de groep slechts uit vijf deelnemers met hun volgroeide puppy’s, ik schrik van iedere blaf. Mijn eigen hond reageert daar weer op en ondertussen moet ik opletten om de instructie te volgen. Misschien had ik vooraf toch moeten doorgeven dat ik kamp met de gevolgen van NAH. Of ik had natuurlijk gewoon mijn oordoppen in moeten doen. Maar dat heb ik allemaal niet gedaan, want euj, ik ben weer aan het werk he.  

Ondertussen probeer ik Pip af te leiden met brokjes maar na 10 minuten ben ik door mijn voorraad heen en sta ik met lege handen. Ik ga naast Pip op de grond zitten. Meestal wordt ze daar rustig van. Dit keer niet. Door de spijlen van het houten hek ziet ze een andere hond en ze wil spelen. In haar enthousiasme gooit ze een drinkbak om. Deze staat precies op de plek waar ik zit. Zit ik dan: brokjesloos, overprikkeld, met natte broek op een koude betonnen vloer. Dit plan was misschien te hoog gegrepen. 

Bij thuiskomst krijg ik even later een lieve mail van de hondentrainster. In een uitgebreid antwoord leg ik haar de situatie uit. Er is begrip. Volgende week ga ik het anders doen. Ik krijg alle video’s van de trainingen vooraf gestuurd; pre-teaching noem ik dat. Oordoppen in, plek in de hoek, kluif mee en 1000 brokjes. En dan gaat het Pip en mij lukken!