Kerstdiner

Kerst 2022. Al weken zie ik er enorm tegenop. Allereerst omdat mijn vader er niet meer is en dit de eerste Kerst is zonder hem. Ten tweede omdat Corona min of meer voorbij is en de toegestane groepsgrootte onbeperkt is. Dat is natuurlijk super fijn, maar mijn leven bestaat nog steeds uit de maatregel maximaal vier bezoekers. En mijn familie is groter dan vier… Toch besluit ik te gaan. Met enkele aanpassingen gedurende het kerstdiner en daarna rustdagen.

Bij het kerstdiner krijg ik de vraag hoe het nu voelt als ik veel drukte om me heen heb (gehad). Dat is lastig uit te leggen, omdat het een gevoel is dat ik eerder niet kende. Laat staan dat ik het kan uitleggen aan iemand die het gevoel ook niet kent. De chronische oververmoeidheid spreekt meer voor zich. Iedereen heeft weleens het gevoel ‘op’ te zijn. Vaak is dat na een aantal nachten op tijd naar bed weer enigszins in balans. Bij mij is die moeheid er altijd. De batterij die maar niet oplaadt. Hoe vaak ik ook rust. Het gevoel in mijn hoofd sinds mijn hersenvliesbloeding is ingewikkelder te omschrijven. Op internet lees ik dat veel mensen het omschrijven als mist in hun hoofd, een hoofd vol met watten of dat zij een strakke band om hun hoofd ervaren. Dat laatste herken ik het meest. Tevens ervaar ik het als continu een kater hebben na een gezellig feestje. Een zwaar hoofd, soms misselijk of draaierig en vooral heel rustig aan bewegen zodat je hersenen alles goed kunnen registreren, want ook daar lijkt soms een vertraging in te zitten. In een grote groep vind ik het lastig ad rem te reageren, want eerdat ik een zin heb geformuleerd in mijn hoofd is het onderwerp al voorbij. Dat maakt dat ik liever een luisteraar ben, dan een prater. Al blijft luisteren in een rumoerige ruimte hard werken. Dan stel ik een vraag en blijkt dat dat net gezegd is. Oh sorry, even gemist. Bovendien draag ik op maat gemaakte oordoppen in een grote groep. Zo komen niet alle prikkels binnen en kan ik toch in gesprek met degene die naast me zit. Al blijft het een beetje timen wanneer ik tijdens de dialoog wat probeer te eten. Het gekraak van een frietje of stukje komkommer overstemt namelijk al het geluid om mij heen. Oordoppen nemen externe geluiden weg, maar interne geluiden worden explicieter. Gelukkig weerhoudt me dat niet van communiceren, want daar houd ik juist zo van. Vaak kan ik ook genieten door enkel naar anderen te kijken of me helemaal te focussen op het lekkere eten en de verschillende smaken. Dat is dan weer het voordeel van oordoppen. En de kater nadien? Het blijft toch altijd een soort van nagenieten, maar dan op een hele andere manier.