Gezinsuitje

Het is nu zo’n anderhalf jaar geleden dat ik mijn hersenvliesbloeding kreeg en het went. Natuurlijk zou ik het liever anders gezien hebben, maar het is oké zo. Ook mijn gezin weet wat het betekent om een familielid te hebben met NAH. Verder wil ik dat we zo’n normaal mogelijk gezin zijn. Een gezin waar het niet continu over hersenletsel gaat, maar gewoon over de normale zaken in het leven. Een gezinsuitje bijvoorbeeld. Iets wat we voor mijn hersenletsel regelmatig deden.

We Googlen op uitjes op half uur rijden afstand, want op deze manier blijft er meer tijd over voor de activiteit zelf. Het wordt de Beekse Bergen. Beetje wandelen in de natuur, beetje dieren kijken en geen lawaaierige achtbanen. Even denk ik aan de beginfase, toen ik net uit het ziekenhuis kwam. We hadden kaartjes liggen van de Efteling. Vanzelfsprekend gingen we daar heen. Ik in een rolstoel. Lol hadden we om het feit dat we overal voorrang kregen. Mijn lieve vader kwam me na een tijdje ophalen, zodat mijn gezin nog even Ruigrijk kon doen. Dat ik dagen later nog last zou hebben van overprikkeling wist ik toen nog niet.

Als we iets te vroeg bij de roofvogelshow aankomen, blijkt die twintig minuten wachten toch een hele uitdaging te zijn. Ik wil wel normaal doen, maar ik ben het natuurlijk niet. Enthousiaste kinderen, muziekje en veel mensen. Ik zie een jonge moeder met een koptelefoon op. Slim. Die had ik ook mee moeten nemen.  
‘Ga anders nog een extra blokje om?’ adviseert mijn man. ‘Het duurt nog wel even.’ 

Dankbaar voor zijn suggestie loop ik tussen de ringstaartmaki’s langs de speeltoestellen en de horeca naar de rand van het water. Waarom zijn al die plekken voor vertier zo schreeuwend en massaal? Dat ik dat überhaupt mijn kinderen heb aangedaan toen ze nog klein waren. Een bankje bij de pinguïns waar niemand te verkennen is heerlijk. Groots en weids. Precies wat ik nodig heb.  

We genieten van de roofvogelshow en daarna is het tijd om naar huis te gaan. Helaas is de bootsafari vol, maar als ik even later de overvolle boot zie varen, ben ik toch blij dat we wandelend naar de uitgang zijn gegaan. Als afsluiting een ijsje misschien? Want ergens wil ik niet dat deze gezellige ochtend ten einde komt. Maar ook bij de uitgang van het park zijn er winkeltjes, muziek en huilende kinderen die toe zijn aan hun middagdutje. Net als ik. De laatste meters zijn zwaar. Ik ben moe. En ja, natuurlijk was ik liever langer gebleven. Dat is normaal toch? Maar fijn was het zeker.