Activiteitenweger

Bij het revalidatiecentrum pak ik mijn mondkapje uit mijn tas. Bij de ingang desinfecteer ik mijn handen. Dan realiseer ik me dat ik alweer vergeten ben vooraf de online Covid-vragenlijst in te vullen om het gebouw in te mogen. 

Waarom moeten ze het zo ingewikkeld maken voor mensen die vanwege hersenletsel het al ingewikkeld genoeg vinden om te plannen en organiseren? Ik pak een screenshot met het groene vinkje van vorige week. Gelukkig de studentikoze portier zit er weer. Hij is niet zo kritisch. Ik laat hem enkele seconden mijn telefoon zien en hij knikt.  

Ik pak een bekertje heet water en ga zitten in de lange gang dat tevens fungeert als wachtkamer. De gezellige zwart-gele linten rondom de zitplekken naast me barricaderen mijn mogelijkheden om met anderen een praatje te maken. Bespaar ik mijn energie. Soms heeft Corona ook zijn voordelen. Uit mijn tas haal ik twee kaarten die ik op de valreep thuis van de deurmat griste. Ik lees de tekst twee keer en laat het goed tot me door dringen. Hou vol, Fem! Jaja, ik doe mijn best. 

Vandaag start ik mijn dag met de ergo en fysio tegelijk. We bekijken mijn ingevulde formulieren aan de hand van de activiteitenweger. -1 punt per half uur als een activiteit je energie oplevert, +1 als het energieniveau ongeveer gelijk blijft, +2 bij een gemiddelde belasting en +3 bij een zwaarwegende activiteit. Ik heb er al rekening mee gehouden dat ik te licht over activiteiten denk. Ik ben niet voor niets al een aantal keer vet teruggefloten tijdens mijn herstel. 

‘Je bent de eerste in mijn carrière die vindt dat mijn oefeningen energie opleveren,’ zegt de fysio. 

‘Oke, dan zet ik die op 1.’ 

‘Ontbijten… hm… staat op 0 bij jou. Dat bestaat niet.’ 

‘Ontbijten doe ik alleen en zit een half uur op een stoel. Dat kost me geen energie. Beetje energie geven en beetje nemen is 0. Toch?’ 

‘Maar levert het energie op?’ 

‘Uhm… nee. Ik snap het. Ik zet het op 1.’ 

Gedurende vijf minuten moet ik noodgedwongen alle activiteiten ophogen. Er blijft weinig over wat me energie oplevert. Enkel het rusten en badderen. Ik voel steeds meer weerstand opkomen. Ik kras steeds driftiger de lage cijfers door.  

‘Goed, na het rusten ben je samen met je gezin. Dat heb je 1 punt gegeven ook al was dat 2 ½ uur.’ 

Tevreden knik ik. Als ik met mijn gezin ben, voelt dat fijn. Alsof er niets veranderd is. Alsof ik niet veranderd ben. Ik zie aan de gezichten van de ergo en de fysio dat ik iets uit te leggen heb. 

‘Ze waren heel rustig. En soms waren ze ook even weg of kwam er eentje weer terug. Een soort duiventil.’ 

‘In een duiventil is het erg druk en onrustig…’ 

‘Ja, maar het was buiten in de tuin, de zon scheen…’ 

Stilte.  

‘Net gaf je nog aan dat een gezinsactiviteit 3 punten kostte..’ 

Dan barst ik in tranen uit.  

‘Als ik niet meer samen een activiteit met mijn gezin kan doen, wat voor moeder ben ik dan?’ 

Een moeder die nog heel veel rustpauzes nodig heeft. Een moeder met een zeer laag energielevel. Een moeder op tweehoog. In een slaapkamer op zolder. Een moeder op afstand. Een moeder die enkel uitbundig kan doen via de gezinsapp. Kutproces dat revalideren.