Afkeuren

Het is vandaag 13 januari en het woord is voor het eerst genoemd; afkeuren. Libra arbeid had al gewaarschuwd dat het aankomende gesprek met de bedrijfsarts wel eens heftig zou kunnen worden nu de evaluatiedatum van spoor 1 in zicht komt. Eerst dacht ik dat spoor 2 nog een reële optie zou zijn, maar zelfs dat lijkt niet haalbaar. Gedeeltelijk afkeuren dan, vraag ik enigszins hoopvol. Want eigenlijk voel ik me best sterk en vergeleken met een aantal maanden geleden voel ik groei. Dat NAH-patiënten zichzelf overschatten is algemeen goed. Heel mijn leven ben ik onzeker geweest en nu ik NAH heb, heb ik regelmatig het gevoel meer aan te kunnen dan ik daadwerkelijk kan.

Nee, het gaat om volledige afkeuring; een IVA. Nog geen idee waar die afkorting voor staat. Dat komt binnen. Ik ben 47 jaar en zou als ik geen SAB gehad zou hebben nog bijna 20 jaar kunnen werken en dan word ik opeens afgekeurd. Misschien. Want zolang de 24 maanden nog niet verstreken zijn, praten we enkel nog over mogelijkheden en kansen.  

Ik ben behoorlijk van slag en ondanks het feit dat het nog niet zeker is, wil ik het graag de kinderen vertellen. Mijn dochter begint meteen te huilen. Die vindt het zo erg voor mij. Ze weet hoeveel ik van mijn werk houd. Als even later mijn zoon binnenkomt, reageert hij optimistisch: ‘Dan heb je dus altijd vakantie?’ 

Tja, zo zou je ook naar de situatie kunnen kijken…