Het begin

In november was het twee jaar geleden dat ik mijn SAB gekregen heb. SAB; dat was de diagnose in het ziekenhuis. Een subarachnoïdale bloeding. Toen de neuroloog mij dit vertelde was ik niet zo onder de indruk. Drie letters, hoe heftig kon dat nu zijn? Later drong het tot me door dat er dus een bloeding in mijn hersenen had plaatsgevonden. Specifieker: een bloeding tussen de hersenen en  de schedel ofwel een hersenvliesbloeding. Dat woord leek nog het meest op hersenbloeding en daar schrok ik enorm van. Noem het naïef, noem het struisvogelpolitiek, maar ik denk dat veel patiënten met mij de eerste maanden vol ongeloof zitten en zich niet realiseren wat er met hen gebeurd is.

Ik zat volop in de euforie de eerste dagen en weken na mijn SAB. In het ziekenhuis was mij namelijk verteld dat ik veel geluk had gehad. Ik had geen uitvalverschijnselen gehad, het was geen aneurysma en er was geen schade te zien op de CT-scan. Volop ging ik aan de slag om beter te worden, want ik had alles mee. Heel lang heb ik geloofd dat als de bloedresten in mijn hoofd opgelost waren  ik me weer de ‘oude’ zou voelen. Tot begin dit jaar bleek dat hoe hard ik ook werkte aan mijn revalidatie, hoe goed ik ook begeleid werd tijdens mijn re-integratie, ik mijn nieuwe ik zou moeten gaan omarmen. Bij de revalidatie-arts kreeg ik te horen dat de meeste groei plaatsvindt in het eerste jaar en dat ik moest gaan accepteren dat dit mijn leven was. Wat heb ik gehuild. Dit wilde ik niet. Ik wilde volop in het leven staan, werken, reizen, afspreken met vrienden en familie. Niet dit leven waar activiteiten plannen (en vooral veel schrappen van activiteiten) mijn hoofdtaak was. Ik blijf erin geloven dat je hersenen zich altijd blijven ontwikkelen, maar ik snapte de boodschap van de revalidatie-arts. Ik voelde zelf ook amper vooruitgang op een gegeven moment. Ze vertelde dat ik niet moest gaan wachten tot het over gaat. Want dat gaat het dus niet. Gelukkig heb ik nog steeds veel om dankbaar voor te zijn; lieve en begripvolle mensen om me heen, vlakbij de natuur wonen, mijn gezin etc. Maar als de dag aanbreekt dat het exact twee jaar geleden is, herbeleef ik de hele proces opnieuw. Ik google veel op woorden zoals SAB, beroerte, CVA en lees veel ervaringsverhalen van andere patiënten en altijd ben ik op zoek naar het begin. Hoe is het begonnen? Wat was de oorzaak van de bloeding? Hadden ze het kunnen voorkomen? Ondertussen weet ik dat het iedereen kan overkomen en dat het gewoon domme pech is. Nergens op mijn site vind je bij mij het begin. Waar ik was en welke symptomen ik had. Ergens kan ik dat nog niet delen. Het is namelijk een heel persoonlijk en kwetsbaar stukje uit mijn leven, waar vooral ook heel veel verdriet onder zit. Wil ik me dan niet kwetsbaar opstellen? Ik denk dat ik anders nooit een blog begonnen was als dat niet zo was. Wie weet doe ik dat nog wel een keer, maar voor nu is dat begin te confronterend, te heftig, te verdrietig… En zul je het op mijn site moeten doen met verhalen waar altijd een dosis zelfspot in zit en een sprankje hoop. Puur omdat me dat zelf ook op de been houdt…