Unheimisch gevoel

Vorige week was zo’n fijne week vol met feest en vrolijkheid (Edwin 50 jaar, mijn dochter geslaagd voor de middelbare school). En ook al was alles heel gedoseerd; we hebben er allemaal van genoten. Ook in het revalidatiecentrum hoor ik fijne woorden zoals ‘kleine stapjes vooruit’ en ‘opbouwen’. 

 De afgelopen dagen heb ik een unheimisch gevoel over de voortgang van mijn hersteltraject. Chagrijnig, verdrietig, boos. Allemaal emoties die geen energie opleveren. Het voelt alsof ik een ondankbaar kind ben in een grote snoepwinkel. Ik heb net het allerkleinste zakje snoep gekregen en moet ‘dank je wel’ zeggen. Dat weiger ik. Ik wil die grote rode lolly. Of die nougat met chocolade in een paars aluminiumfolie. Een kaneelstok of nee… die kersenzuurstok. Nee, eigenlijk wil ik ze allebei. Ik weet heel goed dat ik blij moet zijn met het kleine zakje snoep, maar ergens had ik meer verwacht. Iets groter, iets spectaculairder.  

Dat wordt dus heel lang sabbelen op de snoepjes uit het kleine zakje…